Rozdział XXII W głębi

         Kiedy tylko znalazłyśmy się na Sali, Eva zaraz zniknęła gdzieś w tłumie krzyczących i tańczących uczniów. Westchnęłam głęboko i postanowiłam pójść do toalety, tylko tam było cicho. Kiedy tylko do niej weszłam, usłyszałam dziwne dźwięki z jednaj z kabin, męskie. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam dwóch chłopaków z mojej klasy, Sharon’a i Max’a, chłopaka Mai, którzy wciągali jakiś biały proszek. Od razu zorientowałam się, że to amfetamina.

    - Co ty tu robisz?! – zapytał wystraszony Sharon, chowając woreczek do kieszeni.

    - To raczej ja powinnam was o to spytać, ćwoki. Tu jest damski – warknęłam.

    - Tak? W takim razie sorki, pomyliliśmy kible – mruknął Max i próbowałam mnie wyminąć, ale zastawiłam mu drogę.

    - Myślicie, że jestem głupia? Przecież wiem, co tam macie – prychnęłam, a szatyn już otwierał usta, aby coś powiedzieć, ale mu przerwałam. – Tylko mi nie wmawiajcie, że to oranżada w proszku. – chłopak od razu zamknął usta i zaczął przyglądać się swoim trampkom. – Umowa jest taka: dacie mi działkę, a ja nikomu nic nie powiem.

    - Dziewczyno, to jest Polska amfa, najczystsza. Jesteś zbyt – tutaj czarnowłosy przerwał i zlustrował mnie od góry do dołu wzrokiem. – delikatna na takie rzeczy.

    - Czyżby? – mruknęłam i podniosłam jedną brew do góry. – Kev, Brad T, Abaker, Yuo chan….Kojarzycie?

    - Skąd ich znasz?

    - Miejscowych dilerów? Myślicie, że nigdy nie brałam? – zaśmiałam się. – A jak niby miałabym sobie poradzić, kiedy byłam ślepa? Oni mi załatwiali dostawę amfetaminy przed miesiąc. Potem odzyskałam wzrok, pozbierałam się i przestałam brać, ale chyba raz na jakiś czas mi nie zaszkodzi, prawda?

    - Jasne – powiedział z uznaniem Sharon. – Niezła z ciebie laska. Jak to mówią; cicha woda brzegi rwie.

    - Nie popisuj się poezją, JJ , nie popisuj -  burknął Max i poklepał chłopaka po plecach. – Lepiej dawaj działkę młodej.

    - JJ? Serio? – zaśmiałam się z niedowierzaniem. – Do tego młoda?

    - Jesteś od nas młodsza, nie? Te kilka miechów też robi różnicę, to nie podskakuj – zażartował chłopak.  – Dobra, dawaj rękę, bo wątpię, żebyś chciała wciągać z deski klozetowej.

    - To akurat jest twoja miejscówka. A jeszcze lepiej, jak wkładasz łeb do środka – zaśmiał się szatyn, na co chłopak walnął go z otwartej ręki w tył głowy. – Dobra, dobra, Abi, przecież wiesz, że sobie jaja robie.

    - Żeby robić jaja, najpierw trzeba je mieć – odgryzł się Max i pokazał drugiemu język.  Wtedy jeden rzucił się na drugiego i zaczęli tarzać się po ziemi.

    - Ej, ej! Uspokójcie się! JJ! – zagwizdałam. – JJ, waruj! Już, waruj! – krzyczałam i próbowałam ich rozdzielić. Udało mi się to dopiero po jakiś dwóch minutach. Wtedy wstali, otrzepali się i wtedy mogłam zażyć swoją działkę. Po wszystkim we trójkę wróciliśmy na salę i dopiero my rozkręciliśmy całą zabawę. Przez całe trzy godziny ani na chwilę nie przestawaliśmy tańczyć. Narkotyki dały swoje, za to gdy przestały działać, zasnęliśmy na ławce na dziedzińcu. Max siedział na ławce, mając głowę przechyloną do tyłu, ja opierałam się o jego ramię, a JJ leżał wygodnie na moich kolanach, głośno chrapiąc. Obudził mnie dopiero dźwięk mojego telefonu. Wtedy wstałam, starając się nie budzić chłopaków i poszłam do ogrodu, gdzie była cisza.

    - Halo? – mruknęłam zaspanym głosem.

    - Witaj Naomi, tu tata Cole’a. Słuchaj, możesz mi powiedzieć, czy dzisiaj po szkole mój syn poszedł do ciebie?

    - Nie, zerwaliśmy rano. Po tym wydarzeniu nie było go na lekcjach, a na dyskotece również go nie widziałam. Może był u jakiś kumpli.

    - Jak to zerwaliście? Co się stało? – zdziwił się mężczyzna, ale zaraz zmienił temat. – Posłuchaj. Od rana go nie widziałem, a jego telefon nie odpowiada. Nie wiem co się z nim dzieje.

    - Przykro mi, ale ja również nie mam pojęcia. Może siedzi u jakiś kumpli i nie zdziwiłabym  się, gdyby nie wrócił na noc. Pewnie musi odreagować, to wszystko. Może pan zadzwonić do Nate’a, jego przyjaciela. On może coś wie, a jeśli nie ma pan numeru, to mogę go teraz poszukać na Sali. Pewnie gdzieś tam jest.

    - Jakbyś mogła, to zapytaj go. Spróbuję jeszcze poszukać numerów innych jego kolegów. Jak się czegoś dowiesz, to zadzwoń, dobrze? Dzięki, dobranoc.

    - Do widzenia – mruknęłam i rozłączyłam się. Przyznaję, mimo, iż nadal miałam chęć wydrapać Cole’owi oczu moimi czerwonymi jak krew paznokciami, to zaczynałam się martwić. Do tego to przekonanie innych co do dobrego serca chłopaka i jego nagłe zniknięcie wyglądały na bardzo podejrzane. Zranił mnie, przyznaję, ale nigdy się tak nie zachowywał. Coś mi śmierdziało podstępem, który miał sprawić, że wszyscy zaczną uważać Cole’a za egoistę i ignoranta.

          Schowałam telefon do torebki i ruszyłam w stronę Sali gimnastycznej. Gdy mijałam dziedziniec, chłopcy nadal spali. Zaśmiałam się i weszłam na, pełną krzyków i rumoru, salę gdzie od razu zatrzymała mnie Eva.

    - A ty co? Zaprzyjaźniłaś się z Sharonem i Maxem? – zapytała, podnosząc jedną brew do góry.

    - Po prostu tylko my umiemy rozkręcić imprezę, to wszystko – wzruszyłam ramionami.

    - Wszyscy mówią, że są aroganccy i nie da się z nimi dogadać – mruknęła. – To dziwne, że ty gadałaś z nimi jak z dawnymi kumplami.

    - Po prostu trzeba umieć się z nimi dogadać, są naprawdę w porządku. Do takich, jak oni, trzeba umieć dotrzeć – powiedziałam i dumne wypięłam pierś. – A tak w ogóle, to widziałaś Nate’a?

    - Przed chwilą wchodził do męskiego kibla, a co? Teraz do niego masz ochotę pozarywać?

    - Odczep się! Muszę się go zapytać o Cole’a, jego tata mnie prosił. Podobno nie odbiera od nikogo telefonów, a od rana nikt go nie widział. Ja też uważam, że to dziwne.

    - Mi też wydaje się dziwne, że opuścił jakąś balangę. Normalnie, to byłoby to nie do pomyślenia.

    - Może to głupie pytanie, ale myślisz, że mogło mu się coś stać? – zapytałam z zakłopotaniem.

    - Nie wiem, nie chcę wyciągać pochopnych wniosków. Jeszcze się okaże, że Cole był u jakiegoś kumpla, a my niepotrzebnie rozpuszczamy plotki po całej szkole.

    - Może masz rację – wzruszyłam ramionami. Wtedy zobaczyłam, że na Sali pojawił się Nate. – Zaczekaj, muszę iść w końcu z nim pogadać.

    - Zaczekaj, pójdę z tobą – powiedziała czarnowłosa i razem ruszyłyśmy w stronę chłopaka. Zapytałyśmy się, czy wie coś na temat Cole’a, ale szatyn zaprzeczył. On także nie miał z nim kontaktu. Zaczynałam się martwić coraz bardziej, ale próbowałam zachować zimną krew. W końcu bardzo mnie skrzywdził, to dlaczego miałabym go teraz żałować?

          Impreza skończyła się godzinę później. Ruszyłam do domu na piechotę mimo tego, że mama Evy proponowała mi podwózkę. Nie chciałam, aby marnowała dla mnie te dobre kilka kilometrów samochodem. Po za tym – chciałam chociaż chwilkę nacieszyć się ciszą. Dopiero kiedy przeszłam dobre sto metrów, obok mnie zatrzymał się czarny samochód. Za kierownicą siedział Max, a na tylnym siedzeniu Sharon.

    - Wsiadaj młoda – krzyknął czarnowłosy, otwierając drzwi pojazdu.

    - Nie, dzięki, wolę się przejść – odrzekłam i ruszyłam dalej, ale chłopak zaczął powoli jechać za mną.

    - Nie pozwolę ci wracać samej. Jeszcze cię napadną i zgwałcą. Nie mam zamiaru mieć cię na sumieniu, a potem zeznawać na komisariacie. Uwierz mi, mój adwokat mi za to podziękuje.

    - A jeśli ty mnie porwiesz, zgwałcisz i zostawisz moje ciało w lesie? – zapytałam. Chłopak popatrzył na mnie, jakby chciał mnie zabić, przez co krótko się zaśmiałam. – Dobra, przecież żartowałam – mruknęłam, po czym wsiadłam do samochodu. Zaczęłam kierować Abi’ego, gdzie ma jechać. Gdy już dojechaliśmy pod mój dom, wymieniłam się z nimi numerami telefonów, po czym pożegnałam się z nimi i weszłam do domu. Zdjęłam buty, które odłożyłam przy szafce na buty i zmęczona, kiwając się na boki, ruszyłam na górę, w stronę swojego pokoju. Gdy już się w nim znalazłam, zmęczona upadłam na łóżko i niemal natychmiast zasnęłam.

    - Błagam, nie zabijaj mnie! – jęczał starszy, nieco siwy mężczyzna z zasklepioną dużą raną na czole. – Dlaczego to robisz?! – krzyczał chaotycznie.

         Za mężczyzną stała wysoka szczupła dziewczyna. Czarne bujne loki opatulały jej bladą twarz. Błyszczące niebieskie oczy nie wyrażały żadnych emocji, a czerwone jak krew usta zacisnęły się w wąską linie. W ręku trzymała pistolet, który przyłożyła do skroni mężczyzny. Znajdowali się w jakimś ciemnym pomieszczeniu, jakby piwnicy.

    -Wiem wszystko, nie rób ze mnie idiotki – mruknęła sucho. – To ci się należy w stu procentach – warknęła i nacisnęła spust. Pistolet wystrzelił. Mężczyzna dotknął dłonią głowy, która zostawiła na jego ręce krwawy ślad. Dotknął ściany i upadł na ziemię, zostawiając na tynku czerwone ślady dłoni.

    - Żegnaj – westchnęła i dodała po chwili : Tato…

          Obudziłam się cała zalana zimnym potem. To była ta sama dziewczyna, którą widziałam w śnie dzień wcześniej, tyle, że wtedy płakała. Nic z tego nie rozumiałam. Jej włosy bardzo przypominały mi włosy Lindsay, ale przecież nie było to ona. A może jej przeszłość? Nie, przecież jej tata żyje, jest cały i zdrowy! Nie miałam zielonego pojęcia o co chodziło z tym wszystkim.

          Zniechęcona wstałam, lecz zaraz z powrotem upadłam na łóżko z powodu zawrotu głowy. Wyjęłam w szuflady tabletkę, połknęłam i wtedy spróbowałam wstać po raz drugi. Udało mi się to, więc wyjęłam z szafy zwyczajne karmelowe rurki, do tego szarą luźną koszulkę w krótkim rękawem i komplet czystej bielizny. Umyłam się, ubrałam, rozczesałam włosy i wyszłam z łazienki. Dopiero wtedy zorientowałam się, że na stoliczku przy łóżku leży talerz z kanapkami i karteczka. Chwyciłam ją i zaczęłam czytać. „Musiałam wyjść, a bałam się, że Airon może zjeść twoje śniadanie. Dlatego też przyniosłam je do ciebie do pokoju. Twój tata musiał wcześniej pójść do pracy. Kazał ci przekazać, że wróci później. Ja musiałam pojechać do mojej matki, ale będę, zanim wrócisz ze szkoły. Madeleine”. Wzięłam do ręki telefon i spojrzałam na wyświetlacz, który wskazywał dopiero kilka minut przed siódmą. Westchnęłam z uśmiechem i wraz z talerzem świeżych kanapek ruszyłam na balkon. Usiadłam na ziemi, a nogi wetknęłam między beżowe pręty balkonu i pozwoliłam im swobodnie zwisać, zajadając przy tym pyszne kanapki z serem.

           Przez ten cały czas nie opuszczało mnie dziwne przeczucie, jakby strach, że zdarzy się coś złego. Starałam się je ignorować, ale ono powracało. W końcu zaczęłam się zastanawiać, z czym może mieć coś wspólnego. Zła ocena? Nie, przecież dzisiaj wtorek, za trzy dni koniec roku szkolnego, a oceny już wystawione. A jeśli to coś z Cole’m? Nie, jasne że nie. Jeśli nie pojawi się dzisiaj w szkole, to pewnie spił się wczoraj i leży teraz na podłodze u kumpla z kacem na głowie. To był najbardziej prawdopodobny scenariusz. Tyle, że jedna rzecz całkowicie tu nie pasowała: nigdy nie widziałam, aby był pijany. Tak, pił alkohol, ale najwyżej jedną butelkę, ani grama więcej. To w takim razie co mogło dziać się z nim wczoraj?

         Pokręciłam głową, aby odgonić od siebie złe myśli i szybko wstałam. Zbiegłam na dół wraz z torbą na ramieniu, odłożyłam talerz do zlewu i zaczęłam zakładać swoje szare trampki, gdy usłyszałam, jak ktoś zbiega ze schodów. Popatrzyłam się w tamtą stronę i zobaczyłam rozweseloną Ingrid.

          Mimo tego, że odzyskałam wzrok już jakiś czas temu, mój tata postanowił, że dziewczyna zostanie u nas. Nie mieliśmy serca jej wyrzucić, po za tym ona zarabiała swoje pieniądze, a u nas tylko spała i jadła. Nie zawadzała nam w niczym, wręcz przeciwnie, prawie w ogóle nie bywała w domu. Widywałam ją jedynie rano i wieczorem, i to tylko wtedy, jeżeli nie miała nocnej zmiany w klubie, w którym pracowała.

    - Hej – krzyknęła wesoło. – Idziesz już?

    - Cześć! Tak, za dziesięć minut mam autobus, więc muszę już iść – mruknęłam.

    - Jeśli to nie robi ci różnicy, to zaczekaj. Zrobię sobie kanapkę i za pięć minut będę gotowa, podrzucę cię po drodze. W końcu nie dość, że będziesz szybciej, to nie będziesz musiała tłoczyć się po autobusach – zaproponowała.

    - Spoko. To i tak nie robi mi żadnej różnicy, a ta wrzawa w wypełnionych pojazdach nie daje pomyśleć.

    - Dobra, to ja szybko coś zjem i możemy jechać.  Przy okazji powiedz, jak ci się układa z twoim ukochanym – zaśmiała się dziewczyna. Usiadłam z niesmakiem na krześle w kuchni i oparłam podbródek o dłoń.

    - Nic, zerwaliśmy. Okazał się być zwykłą szują, to wszystko – mruknęłam i wzruszyłam ramionami. Dziewczyna popatrzyła na mnie pytająco, żądając, abym wszystko opowiedziała. – Nie stało się nic nadzwyczajnego. Kiedy weszłam do szkoły, zobaczyłam, jak całuje się z inną. Pokłóciliśmy się tak, że cała szkoła się zeszła na dziedzińcu, powiedział, że już dawno miał zamiar ze mną zerwać i tyle go widziałam. I pomyśleć, że jeszcze kilka dni temu opowiedziałam mu o wszystkim, całej mojej przeszłości. Teraz jak nic tego żałuję.

   - Zobaczysz, jeszcze wszystko się ułoży – pocieszała mnie. – Poznasz innego i zanim się obejrzysz całkowicie zapomnisz o Cole’u. Z tego co wiem, to już wczoraj wzięłaś się do roboty – zaśmiała się, ubierając buty.

    - Co masz na myśli? – zdziwiłam się, ale dziewczyna powiedziała tylko, że czas już wychodzić, więc wyszłyśmy z domu i wsiadłyśmy do samochodu. – Ponawiam pytanie.

    - Widziałam wczoraj, przez okno, jak jakiś dwóch przystojniaków podwiozło cię do domu.

    - Nie masz na co liczyć, słonko. Ten, co prowadził, ma dziewczynę, moją koleżankę. A drugi, z tego co wiem, chodzi z jakąś dziewczyną z równoległej klasy. Po za tym nie interesują mnie jako faceci, uważam ich tylko za kolegów.

    - Dobra, dobra. Mów co chcesz, ja wiem swoje. Jeszcze za kilka dni przylecisz do mnie cała z skowronkach i oznajmisz, że chodzisz z którymś z nich. A jeśli nie ci, to inni. Przecież w twojej szkole roi się od mężczyzn.

    - Nie mam zamiaru zmieniać chłopaków jak rękawiczki. Na razie dam sobie z nimi spokój, bo za niedługo skończę w kryminale oskarżona o dziesięć zabójstw moich byłych. Potem tylko krzesło elektryczne i żegnaj świecie.

    - Przesadzasz, przecież nie wszyscy są tacy – mruknęła, po czym zatrzymała samochód. – Już jesteśmy. Idź, i pokaż mu, że nie przejmujesz się waszym rozstaniem. Niech żałuje, że z tobą zerwał, dupek!

    - Jasne, dzięki – zaśmiałam się i wysiadłam z samochodu. – Do zobaczenia – dodałam i ruszyłam w stronę wejścia do szkoły. Tam od razu zaatakowała mnie Maja. – Hej!

    - Heeej! – krzyknęła wesoło. – Nie było mnie wczoraj, bo byłam chora, więc opowiadaj. Jak tam było wczoraj na dyskotece? Podobno zaprzyjaźniłaś się z moim chłopakiem – mruknęła uśmiechnięta i trąciła mnie biodrem. - Ty to masz szczęście do chłopaków.

     - Zazdrosna jesteś, słonko? – zapytałam. – Zaraz znowu przyjaźń! Razem z nim i Sharon’em rozkręciliśmy imprezkę, to wszystko. Po za tym nie martw się, nie odbiję ci chłopaka.

     - Właśnie, słyszałam co się wczoraj stało. O waszej kłótni wie już cała klasa, o ile nie szkoła. Podobno nawet w gabinecie dyrektora było wszystko słychać, ale ten postanowił nie mieszać się w sprawy miłosne. Zaraz by coś sknocił i jeszcze on by dostał od ciebie w twarz. Dziwię się trochę, że ten gość jest dyrektorem, bo w ogóle nie ma podejścia do młodzierzy. Tyle tylko, że jest miły i stara się pomóc.

    - Dobrze, że nie przychodził, bo Cole’owi na pewno by nie pomógł. Chociaż teraz, to już nic mu nie pomoże….

          Właśnie skończyły się lekcje, więc zebrałam wszystkie rzeczy i ruszyłam w stronę domu. Zdziwił mnie widok syren policyjnych przy wejściu do lasu, ścieżce, po której zawsze wracałam. Szybkim krokiem ruszyłam w tamtą stronę. Jakoś przecisnęłam się przez tłum gapiów.

    - Przepraszam, co tu się stało? – zapytałam mężczyzny, stojącego obok mnie.

    - Znaleźli spalone ciało jakiegoś chłopaka. Eh, co teraz ludzie robią ze sobą nawzajem. Zabijają się, mszczą, nie doceniają życia ludzkiego. Nasz świat schodzi na psy – westchnął. Moją uwagę zwrócił młody policjant, biegnący w stronę drugiego, starszego.

    - Przy ciele znaleźliśmy dowód tożsamości –zwrócił się młodszy, zwracając uwagę tłumu ludzi, stojących i rozmawiających na temat zabójstwa.

    - Jak nazywa się ofiara? – zapytał obojętnie niski, siwy mężczyzna, z zainteresowaniem przyglądając się policjantowi.

    - …Cole Parker….

Haha, niespodzianka! xd Nie, nie o ten plan mi chodziło. To tylko jego część. Raczej nie przepadałyście za naszym kochanym Cole'em, więc taki obrót spraw nie powiniem zrobić wam różnicy, c'nie? ;dd

Następny postaram się dodać jak najszybciej, ale nic nie obiecuję. A tak w ogóle. 

Zastanawiam się, czy w następnym wyjawić pewną tajemnicę Cole'a. Piszcie w komach, czy chcece dowiedzieć się tego w next'cie czy dopiero za jakiś czas. Od was to zależy, pamiętajcie ;333