Rozdział IX Epicki wślizg

          Do domu wróciłam około godziny dziewiątej. Od razu poszłam do swojego pokoju i zaczęłam przygotowywać piżamę, kiedy zadzwonił mój telefon. Numer prywatny. Odebrałam.

    - Halo?

    - Naomi? To ja, Hailie – powiedziała. Hailie to była moja przyjaciółka z dawnej szkoły. – Mam dla ciebie złą wiadomość. Adam i Joe nie żyją.

    - Co? Jak to? – zapytałam zdziwiona i zmarszczyłam czoło. – Jak to się stało?

    - To było zabójstwo. Adama umarł wczoraj. Przed śmiercią kazał mi ostrzec Ellie. Wiesz o co może chodzić?

    - Nie mam pojęcia – odpowiedziałam.

    - Dobra, przepraszam, ale musze kończyć. Nie mam kasy na komórce. Wszystko napiszę ci za chwilę mail’em, dobra?

    - Mym, to pa.

    - Siema – rzuciła i rozłączyła się. Nie miałam pojęcia o co mogło chodzić. Jednak wtedy nie przejmowałam się tym. Bardziej martwiło mnie to, że moi znajomi nie żyją. Kto mógł być tak bezduszny i ich zabić.

          Postanowiłam przemyśleć to wszystko pod prysznicem. Wzięłam piżamę i poszłam z nią do łazienki. Pod prysznicem spędziłam około pięciu minut i gdy tylko się ubrałam, ruszyłam do pokoju i odpaliłam laptopa. Weszłam na pocztę i znalazłam jeden nowy mail od Hailie. Otworzyłam go. Oto co napisała :

„Hej!

Jak już wcześniej napisałam, Joe i Adam nie żyją. Joe został podpalony, za to Adam postrzelony. Obaj mieli „wytatuowany” nożem napis na klatce piersiowej. Była to data 12.07.2013. Pewnie zastanawiasz się, jak mogli taki napis wyryć na Joe, skoro został podpalony? Otóż, kiedy jarał się jak pochodnia, zbrodniarz ugasił go i wtedy wyrył mu ten napis. Nie wiem, jak można być zdolnym do zrobienia czegoś  takiego. Adam mówił coś o jakiejś dziewczynce. Nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi. Mam tylko nadzieję, że może ty coś wiesz. Odpisz.”

          Zaraz po przeczytaniu postanowiłam odpisać przyjaciółce. Napisałam jej, że nie wiem, o co może chodzić, co było prawdą. Bardzo dobrze się z nimi znałam, dłużej niż Hailie.

          Jednak inna rzecz mnie zastanowiła. Ostatnio zmarła Lindsay, za to teraz Adam i Joe. Czyżby jakaś klątwa? Pech? Nie byłam pewna, ale to nie było normalne. Miałam tylko nadzieję, że to tylko zwykły przypadek, bo jeśli miało to jakiś związek ze mną…Wolałam o tym nawet nie myśleć.

          Wyłączyłam laptopa i położyłam go na biurku. Następnie wyłączyłam światło i zasnęłam pogrążona we własnych myślach.

 ***

          Obudził mnie dźwięk budzika w moim telefonie. Otwierając jedno oko, sięgnęłam po telefon i wyłączyłam go. Przeciągnęłam się jeszcze i chwilkę później już byłam na nogach. Wzięłam kilkominutowy prysznic i odziana w sam ręcznik, ruszyłam w stronę szafy w pokoju. Ponieważ na dworze było dość pochmurno, wyjęłam z niej jasno-niebieski zwężany dres w ananasy, białą bokserkę, czarną bluzę i granatowe sportowe buty za kostkę. Ubrałam to wszystko na siebie, wcześniej zakładając czarną bieliznę, i ruszyłam na dół, na śniadanie. Rodzice byli już w pracy, a brat spał, gdyż miał na godzinę później. Zrobiłam sobie jajecznicę na pomidorach, którą szybko zjadłam i wróciłam na górę po torbę, po drodze popijając mleko. Spakowałam potrzebne rzeczy i zbiegłam na dół potykając się o zabawkę Airona.

          Rodzie dzień wcześniej poprosili mnie, abym obudziła brata, ponieważ pewnie by zaspał. Weszłam więc do pokoju Jacoba i zaczęłam nim potrząsać.

    - Odejdź szatanie! – krzyknął i odwrócił się na drugi bok, puszczając przy tym głośnego bąka.

    - Eh, jesteś obrzydliwy – mruknęłam i ruszyłam w stronę łazienki. Nalałam do szklanki wody i z powrotem poszłam do pokoju brata. Połowę wody ze szklanki wylałam prosto na jego głowę. W odpowiedzi usłyszałam jego krzyk.

    - Jesteś nienormalna?! – krzyknął.

    - Powinieneś mi dziękować. Dbam o twoje wykształcenie – stwierdziłam. – Gdyby nie ja, nie obudziłbyś się i nie poszedł do szkoły.

    - Debilka.

    - Jakbyś nie zauważył, w szklance została jeszcze połowa. Chcesz nią oberwać? – zapytałam i podniosłam jedną brew do góry. Chłopak uśmiechnął się i próbował mi ją odebrać, ale oblałam go drugi raz, śmiejąc się przy tym.

    - Teraz cię zabiję! – krzyknął i zaczął biec w moją stronę. Ja oczywiście zaczęłam uciekać w stronę drzwi, po drodze zgarniając torbę, czarną ramoneskę i kluczę i wybiegłam z domu. – Jeszcze cię dorwę!

    - A założysz się? – zaśmiałam się i ruszyłam na przystanek. Wiedziałam, że na razie nie będzie mnie gonić. Byłam pewna, że nie wybiegnie z domu w samych bokserkach.

 ***

          Właśnie wsiadłam do autobusu i zajęłam miejsce stojące. Był taki tłum, że kilka osób, w tym ja, nie miały miejsc, aby usiąść. Stanęłam za jakimś chłopakiem, którego kojarzyłam ze szkoły.

           Wyjęłam z kieszeni telefon wraz z słuchawkami i włączyłam utwór Evanescence – Haunted. Uwielbiałam tą piosenkę, odkąd tylko postała, czyli od jedenastu lat. Tak, sześciolatka czy siedmiolatka słuchająca rocka. Trochę to dziwne, ale prawdziwe.

           Nagle pojazd zaczął gwałtownie hamować, a ponieważ akurat chowałam telefon do kieszeni i nie trzymałam się niczego, poleciałam prosto na chłopaka przede mną. Szatyn, zamiast na mnie nakrzyczeć, zaczął się śmiać, równie głośno co ja.

    - Czyżbyś na mnie leciała? – zapytał z uśmiechem na ustach.

    - Można tak powiedzieć – zaśmiałam się i wstałam. Chłopak zrobił to samo. – Bardzo cię przepraszam. Ja i mój pech.

    - Nie ma sprawy – odpowiedział. – Jace – przedstawił się.

    - Naomi – podałam mu dłoń, którą zaraz uścisną. – Wydaje mi się, czy skądś cię znam?

    - Może ze szkoły. Ty jesteś ta nowa z drugiej B?

    - Tak, a ty…

    - Druga D

    - Czyli, że będziemy widywać się częściej, niż tylko w autobusie – uśmiechnęłam się lekko.

    - Najwyraźniej.

          Rozmawiałam z Jacem jeszcze jakiś czas. Dowiedziałam się, że jest najlepszych kumplem mojego brata. Gadaliśmy na różne tematy, póki nie dojechaliśmy do szkoły. Wtedy zamieniając już tylko kilka zdań, doszliśmy na dziedziniec. Tam, wymieniając numery telefonów, rozdzieliliśmy się. On został na dziedzińcu, a ja poszłam do szkoły schować rzeczy do szafki. Nagle ktoś zasłonił mi oczy rękami.

    - Zgadnij kto to – powiedział. Zastanowiłam się chwilkę i uśmiechnęłam szyderczo.

    - Cole!

    - Skąd wiedziałaś? – zapytał i odwróciłam się w jego stronę.

    - Bo śmierdzi od ciebie – mruknęłam z udawaną miną niesmaku.

    - Rodzice mnie nie kochają, a mnie nie stać na dezodorant – powiedział i zwinął usta w podkówkę.

    - Biedny… - powiedziałam i przytuliłam go do siebie. Chłopak udawał, że płacze.

    - Naomi! – usłyszałam krzyk. Chwilkę później podbiegła do nas Eva. – Nao…O, przepraszam, nie przeszkadzam – mruknęłam i próbowała ukryć uśmiech.

    - Nie widzisz, że on jest załamany? – jęknęłam. – Matka go nie kocha. Trzeba chłopaka pocieszyć.

    - Właśnie widzę… - mruknęła i popatrzyła na chłopaka. Dopiero wtedy zorientowałam się, że szatyn miał głowę zaraz nad moim biustem. – Wygodnie ci erotomanie? – zapytała, na co chłopak wydobył z siebie pomruk zadowolenia.

    - Nie widzisz, że potrzebuje trochę czułości jak każdy prawiczek?

    - Ej! Wypraszam sobie! – krzyknął i oderwał się ode mnie, na co, razem z przyjaciółką, wybuchłyśmy śmiechem. – Zero szacunku dla starszych.

    - Ty? Starszy? Jesteś w naszym wieku – stwierdziła ciemnowłosa.

    - Urodziłem się w styczniu ciemnoto. A wy. Ty – wskazał na mnie. – gdzieś pod koniec roku, a ty –popatrzył na Evę. - …w połowie roku? No w każdym razie wychodzi na jedno.

    - Starszy, a głupszy co najmniej o kilka lat – burknęłam, a dziewczyna się zaśmiała.

    - Pocałuj mnie w dupę – warknął.

    - Daj! – powiedziałam zachęcająco, na co chłopak odwrócił się do mnie tyłem i lekko wypiął. Ja w zamian dałam mu solidnego kopniaka. Kilkanaście osób to widziało, bo zaśmiało się.

    - Dziękuję?

    - Nie ma za co – oznajmiłam z uśmiechem, a Eva wybuchła śmiechem. Chwilkę później wzięła mnie pod ramię i ruszyłyśmy na drugie piętro, na którym miałyśmy mieć fizykę.

    - Wiesz już o tym balu? – zapytała nagle.

    - Jakim balu?

    - Tym, który ma być za dwa dni, w piątek.

    - Nikt mi nic nie powiedział – mruknęłam.

    - Ah, no tak, byłaś w szpitalu – powiedziała. – Czyli, że nie masz sukienki? – kiwnęłam przecząco głową. – A więc idziesz ze mną dzisiaj na zakupy! – krzyknęła rozentuzjazmowana.

    - A mam wyjście? – zapytał z nadzieją.

    - Nie

 ***

          Lekcja fizyki minęła bardzo szybko. Kiedy tylko wyszłam z Sali, na końcu korytarza usłyszałam krzyk. Odwróciłam się i zobaczyłam brata, który biegnie w moją stronę. Kiedy znajdował się zaledwie kilkanaście metrów ode mnie, ruszyłam pędem w stronę klatki schodowej.

    - Jace, zatrzymaj ją! – krzyknął do chłopaka, który stał kilka metrów od drzwi na klatkę. Szatyn odwrócił się w moją stronę i próbował mnie złapać, lecz ja wyrzuciłam nogi do przodu i prześliznęłam się pod nim. Sama nie wiem, jak mi się to udało. Kiedy wstałam, zauważyłam, ze chłopcy przyglądają mi się z zdziwieniem.

    - Co to było? – zapytał Jacob.

    - Mój „epicki wślizg” –oznajmiłam z uśmiechem i z podniesioną głową ruszyłam na dół. Za schodach dogoniła mnie Maja.

    - Epicki wślizg? – powiedziała i podniosła jedną brew do góry.

    - No co chcesz? Może to efekty chodzenia przez kilka lat na karate? – zapytałam sama siebie.

    - Chodziłaś na karate?

    - Tak. Dziewięć lat. Od ósmego roku życia…A może siódmego?

    - Dlaczego nie mówiłaś?

    - A czym miałam się chwalić?...Hej – powiedziałam do Nate’a, który przeszedł obok nas.

    - No nie wiem…A właśnie! Umówiłaś się już z kim idziesz na bal?

    - Nie. Pewnie pójdę sama, a ty? Ze swoim chłopakiem pewnie – stwierdziłam.

    - Nie wiem, nie zaprosił mnie.

    - Na pewno to zrobi – zapewniłam ją i ruszyłyśmy w stronę Sali gimnastycznej, na której miałyśmy mieć lekcje.

           Dzisiaj znowu miałyśmy w-f z chłopakami. Wuefista postanowił zrobić mecz siatki chłopcy kontra dziewczyny. Ja, ponieważ nie ćwiczyłam, usiadłam na parapecie obok Cole’a.

    - Idziesz z kimś na ten bal? – zapytał. Kiwnęłam przecząco głową. – A…Poszłabyś ze mną? – zapytał i przygryzł dolną wargę.

    - Jasne – powiedziałam z uśmiechem i spojrzała na niego. – Znasz adres? – kiwnął twierdząco głową.

    - Przyjadę o dziewiętnastej czterdzieści – kiwnęłam głową i resztę lekcji przegadaliśmy na nieistotne tematy. Wtem przyszedł do mnie SMS.

Od : Jace

Możesz iść dzisiaj do kina?

Szybko wystukałam mu odpowiedź tak, aby nauczyciel nie widział.

Dzisiaj nie. Idę z koleżanką kupić sukienkę na ten bal. Może jutro?

Ok. O której kończysz lekcje?

14.15

Ja też. W takim razie spotkajmy się po szkole na dziedzińcu, ok.?

Spoko :p

   - Jace? – zapytał Cole zaglądając w mój telefon, który zaraz wyłączyłam i schowałam do kieszeni.

   - Tak, kolega. A co? Zazdrosny?

   - O ciebie? Pfff – prychnął i wrócił do oglądania meczu. Ja tylko uśmiechnęłam się pod nosem i zrobiłam to samo.

 ***

           Po lekcjach razem z Evą poszłyśmy na przystanek. Autobus przyjechał spóźniony o dziesięć minut. Szybko do nie wsiadłyśmy i pojechałyśmy w stronę galerii handlowej. Przed wejściem wybrałam pieniądze z bankomatu i weszłyśmy do budynku.

           Chodziłyśmy po sklepach około trzech godzin, a ja i tak nie znalazłam żadnej sukienki. Za to Eva kupiła w tym czasie sukienkę, buty, torebkę, dwie bluzki i dwie pary spodni. A ja dalej nie miałam nawet sukienki.

            Postanowiłyśmy iść do jeszcze jednego sklepu z butami. Tam kupiłam miętowe szpilki z kokardką z boku. Pochodziłyśmy po jeszcze kilku sklepach i kiedy miałyśmy już wychodzić, na jednej z wystaw zobaczyłam miętową sukienkę. Zaciągnęłam Evę do tego sklepu i zaczęłam szukać odpowiedniego rozmiaru. Kiedy znalazłam odpowiedni, poszłam z nią do przymierzalni i ubrałam.

            Jak już mówiłam, sukienka była koloru miętowego. Była bez rękawów i rozkloszowana poniżej pasa. Sięgała mi gdzieś do połowy ud. Była bez pleców. Trochę mi to przeszkadzało, ponieważ miałam na plecach tatuaż. Zrobiłam go pod wpływem Davida. On mnie do tego namówił i pomógł podrobić zgodę rodziców na tatuaż. Już od początku trochę tego żałowałam, ale się cieszę, że wytatuowałam motyle, a nie na przykład jego imię.

    - Ubrałaś już? – zapytała w końcu ciemnowłosa. Poprawiłam jeszcze sukienkę i odsunęłam zasłonę. Brunetka, kiedy mnie zobaczyła, uśmiechnęła się szeroko. – Ślicznie wyglądasz. Musisz ją kupić – namawiała mnie.

     - Jasne, że to zrobię. To jedyna kiecka, która przypadła mi do gustu – odrzekłam i z powrotem zasłoniłam zasłonkę. Przebrałam się w swoje ciuchy i poszłyśmy do kasy. Tak kupiłam sukienkę i wróciłyśmy do domu.

------------------------------------------------------------------

Tatuaż :) :

A więc ten rozdział taki troszkę nudawy, ale następny powinien mi się lepiej udać. Mam taki fajowy pomysł :) 

Za niedługo z tego opowiadania zrobi się istna telenowela. Mam taki plan, ale nie wiem, czy go wykonam :p

No w każdym razie proszę o komentarze.

P.S.Zdjęcie Jace'a macie w bohaterach :p