Rozdział XXIV Tablica Ouija

Pewnie zauważyłyście zmianę nazwy bloga. Chce tylko powiedzieć, że jest w tym pewien zamierzony plan, ale nie wiem czy dowiecie się jaki, zobaczymy xddd

Co do rozdziałów...Jeszcze pewnie ze dwa rozdziały i epilog, a potem koniec bloga xDD Super, prawda? Niestety ja nie podzielam waszej ekscytacji, bo na prawdę pokochałam ten blog i to tak szczerze. Niestety po tym, jak wyjaśni się już wszystko z Cole'm to nie mam kompletnie pomysłów o czym pisać :(

Nie przedłużając, serdecznie zapraszam :)

          Środa, dzień jak dzień. Tłumy uczniów przechadzających się po korytarzach, kilka osób siedzących pod ścianą i czytających książki. Nastolatki siedzące na parapecie i robiące maślane oczy do swoich kolegów, którzy za nic w świecie nie przepuszczą okazji, aby z nimi poflirtować. Wszystko w normie.

           Jednak ja nie czułam się tak, jak zwykle.  Siedziałam na parapecie i czekałam, czekałam na coś, co miało zaraz nastąpić. Widziałam dwóch policjantów wchodzących do biura dyrektorki i wiedziałam już, o co chodzi. Nie mogłam oderwać wzorku od drzwi, które jeszcze kilka chwil temu zamknęły się, skrywały tajemnicę, której od wczoraj próbowałam się jakoś dowiedzieć. Byłam już pewna, że to w sprawie Cole’a, ale miałam jeszcze małą nadzieję, że to ciało to nie on. Byłam nawet w stanie przeboleć, że szatyn zabił tego człowieka, ale nie mogła dotrzeć do mnie myśl, że ofiarą był właśnie on.

    - Naomi? – usłyszałam ściszony głos tuż przede mną. Podniosłam wzrok i zobaczyłam zdziwioną Maję, która wpatrywała się we mnie, jakby chciała mnie przeszyć na wylot, dowiedzieć się, co się dzieje.

    - Wybacz, zamyśliłam się – mruknęłam, wysilając się na sztuczny uśmiech, co trochę uspokoiło dziewczynę i wstałam. – Był już dzwonek? – zapytałam, na co czarnowłosa tylko kiwnęła głową i pociągnęła mnie w stronę Sali.

           Całą lekcję angielskiego wyczekująco wpatrywałam się w drzwi Sali. Czekałam tylko na wiadomość. Czy to aby na pewno był Cole? Może policja przyszło tylko po to, żeby z nami porozmawiać, gdyż chłopak zaginął? Tak, wolałam, aby chodziło właśnie o to. Przecież jeśli by zginął…Ja nie mogłam bez niego żyć, to wszystko nie miało bez niego sensu. Tak naprawdę chyba kochałam go bardziej, niż własną matkę. On przez te trzy miesiące spędził ze mną więcej czasu, niż ona od mojego urodzenia. Przecież tak naprawdę byłam przez rodziców niezauważana, wydawało mi się nawet, że nie potrzebna. Czułam się jak piąte koło u wozu.

         Kiedy zostało już tylko około pięciu minut do dzwonka, ktoś zapukał do Sali, a drzwi otworzyły się, ukazując dwóch mundurowych.  Moje serce niebezpiecznie przyspieszyło, a pot wylewał się ze mnie litrami.

    - Dzień dobry – powiedział niskim głosem jeden z mężczyzn. Był wysoki, otyły, a na głowie były dobrze widocznie ślady siwizny.  – Pani dyrektor pozwoliła mi z wami porozmawiać w sprawie waszego kolegi, Cole’a Parker’a. Pewnie słyszeliście o tym zabójstwie pod lasem niedaleko waszej szkoły. Ofiarą był właśnie wasz kolega.

          Cała klasa natychmiastowo ucichło. Wszyscy patrzyli po sobie zdziwieni, jedynie ja westchnęłam głośno i schowałam twarz w dłoniach, pozwalając łzom swobodnie płynąć. Minęło kilka sekund, jednak po nich nie było ani śladu, najwidoczniej dzień wcześniej wyczerpałam cały zapas. Nawet jak zadzwonił dzwonek, wszyscy nadal siedzieli w ławkach czekając, co dalej powie policjant.

    - Czy wiecie, kto mógł to zrobić, wiecie czy ktoś mu groził, miał jakieś zatargi? – zapytał ten grubszy. Nikt nie odezwał się ani słowem. – Dobrze, a więc czy jest w tej klasie taka osoba, z którą wasz kolega był blisko?

           Wszyscy, jak jeden mąż, od razu popatrzyli na mnie, zwracając tym uwagę mężczyzny. Ten powoli odwrócił głowę w moją stronę i zaczął dokładnie mnie lustrować od góry do dołu.  Zmarszczył czoło i wygiął dziwnie brwi, przez co wyglądały, jakby były połączone. Oznajmił jeszcze tylko, że wszyscy mogą wyjść na przerwę, za wyjątkiem mnie, gdyż chce ze mną porozmawiać. Cała klasa wykonała jego polecenie, została jedynie nauczycielka. Przez jej niski wzrost policjant pomylił ją z uczniem i prawie wyprosił z Sali mówiąc, że wszyscy mieli wyjść. Wtedy kobieta cicho pisnęła, że jest moją wychowawczynią i myśli, że powinna zostać przy rozmowie. Mężczyzna tylko zarumienił się ze wstydu i usiadł na mojej ławce, przez co ta ciężko zaskrzypiała i lekko się ugięła pod jego nie małym ciężarem.

    - Chcę tylko powiedzieć, że nie mam pojęcia, co mogło się z nim stać. W poniedziałek pokłóciłam się z nim i zerwaliśmy, a po całym tym wydarzeniu wybiegł po za teren szkoły i więcej go nie widziałam – powiedziałam cicho i najszybciej jak mogłam. Pod groźnym spojrzeniem mundurowego czułam się nieswojo, przez co mówiłam dość dziwnie, inaczej niż zwykle.

    - Mogę znać powód waszego rozstania się? – mruknął niskim głosem i wygodniej usadził się na stoliku.

    - Gdy weszłam do szkoły, zobaczyłam, jak całuje się z inną dziewczyną, więc wykrzyczałam mu wszystko w twarz i zerwałam naszą znajomość. Wtedy widziałam go po raz ostatni – powiedziałam drżącym głosem. – Proszę pana, mam jeszcze tylko pytanie – zaczęłam i głośno przełknęłam ślinę. – Czy jesteście pewni, że to był właśnie on? Znaleźliście jakieś ślady DNA?

    - Nie, jego ciało było zbyt spalone, by znaleźć jakiekolwiek ślady. Jednak przy ofierze był dowód osobisty Cole’a Parker’a. Ponadto za ziemi leżał jego telefon komórkowy oraz bluza, którą musiał wcześniej zdjąć.

    - Lecz równie dobrze ktoś mógł upozorować jego śmierć. Nie mając śladów kodu genetycznego, nie można w stu procentach stwierdzić, czy to aby na pewno dana osoba. Przynajmniej ja tak uważam, nie wiem jak pan – mruknęłam i popatrzyłam na niego wyczekująco. Ten zastanowił się chwilę i zebrał się na odpowiedzieć dopiero po jakimś czasie.

    - Jesteś młoda i niedoświadczona, ale trzeba przyznać, że bardzo dobrze główkujesz – przyznał. – Tak, nie ma żadnych śladów na pewne potwierdzenie tożsamości ofiary, ale zaginięcie twojego chłopaka i jego rzeczy znalezione przy ciele mówią same za siebie. Nikt inny nie zgłaszał zaginięcia syna, męża czy nawet ojca, jeśli jednak stanie się to, będziemy mieli za zadanie wyjaśnić wszystkie wątki w tej sprawie. Tym czasem mamy prawie stuprocentową pewność, że to właśnie Cole Parker.

    - Mimo wszystko jestem pewna, że to nie on – powiedziałam i wstałam z ławki. – Mogę już iść? Naprawdę nie mam pojęcia, co mogło się tak wtedy stać. Zresztą, czasami poważnie zastanawiam się, czy się mu to nie należało…

    - Tak, idź już na lekcje – odrzekł cicho policjant i odsunął się, aby mogła przejść. Chwyciłam torbę i szybkim krokiem wyszłam z Sali, po czym zaraz schowałam się za szafkami czekając, aż mundurowi wyjdą z Sali. Stało się to dopiero po jakiejś minucie. Nie słyszałam dokładnie ich rozmowy, jednak jedno zdanie sprawiło, że moje serce szybciej zabiło, mianowicie: „Nie wiem jak ty Jake, ale ja uważam, że to właśnie ta jego była dziewczyna jest winna śmierci tego chłopaka.”

 ***

          A więc to mnie podejrzewają o zabójstwo Cole’a? Tylko dlaczego, przecież nie byłam podenerwowana czy rozdrażniona podczas naszej rozmowy. Chyba jednak niepotrzebnie dodałam to ostatnie zdanie na końcu rozmowy.

          Ja wcale tak nie myślałam, przecież oddałabym wszystko, aby żył. Nie moja wina, że emocje we mnie buzowały, a policjanci poruszyli temat szatyna i jego zerwania ze mną. Wszystkie wydarzenia sprzed dwóch dni odżyły, a ja poczułam się tak samo zdołowana, jak wtedy. Najchętniej rzuciłabym się na tego mężczyznę i wydrapała mu oczy, byle tylko wyżyć się na kimś i przestać tak myśleć o wszystkich wydarzeniach tamtego dnia. Do tego złość na samą siebie, że nadal myślałam o szatynie, chociaż po wszystkim co zrobił powinnam go porządnie kopnąć w splot słoneczny, potęgowała wszystko. Po prostu byłam głupia i, mimo tego wszystkiego, co mnie spotkało w życiu, nadal byłam głupia jak but i łatwo ufna.

          Po tym, co nagadała mi policja, nie byłam pewna, w co wierzyć. Widziałam ducha chłopaka i to on doprowadził mnie do teczki, ale równie dobrze mogło to być zwykłe przywidzenie. A napis na teczce także można było logicznie wyjaśnić, przecież często trzymałam ją w rękach, a zdanie mogło mi zapaść w pamięci, choć nawet o tym nie wiedziałam.  Dlatego ten Cole w mojej wyobraźni mógł mi podpowiedź wszystko, wystarczyło, że zagłębił się w najodleglejsze zakątki mojej pamięci, w której było dużo zakamarków. Aby wszystko wyjaśnić, było tylko jedno rozwiązanie, dość łatwe jak dla Cailie: spróbować wywołać ducha szatyna.

          Wystarczyło mieć drewnianą tablicę Ouija, którą nawet znalazłam ostatnio na strychu domu. Kiedy zapytałam się o nią tatę powiedział, że ci, co tu wcześniej mieszkali mieli dzieci i to za pewno była ich plansza do zabawy. Było widać, że nie miał zielonego pojęcia, co to jest i jaką moc ma taka rzecz. Jeden niewłaściwy ruch w czasie seansu spirytystycznego, a życie człowieka mogłoby legnąć w gruzach, męczone i nękane przez ducha dzień w dzień. Nawet spalenie tablicy by nie pomogło, bo ona i tak wróciłaby na swoje miejsce nienaruszona.  W takim samym stanie, jak znalazłam ją na strychu. Musiałam tylko tam po nią wrócić, najlepiej jeszcze tego samego dnia. Wiedzę o tym, jak trzeba się zachowywać przy wywoływaniu ducha posiadałam, dość ogólną i małą, ale zawsze była. To chyba wystarczyło.

          Zaraz po lekcjach szybko wróciłam do domu, nikogo w nim nie było prócz pani Madeleine robiącej obiad.  Nie chciałam, aby dowiedziała się, że wchodzę na poddasze, więc robiłam to najciszej jak mogłam. Doskonale pamiętałam, że leżała na pudłach przy oknie od strony ulicy, więc chwyciłam ją szybko i wróciłam do swojego pokoju. Zaraz schowałam ją pod kołdrę, aby przez przypadek nie zauważył jej któryś z domowników. Zaraz zaczęłyby się pytania, a ponieważ kuzyn gospodyni był egzorcystą, to myślę, że doskonale wiedziała z czym chcę mieć do czynienia.  Musiałam tylko poczekać do wieczora, aż się ściemni i iść na polanę, tylko tam na pewno nikt mi nie przeszkodzi.

          Czekając na noc, zdążyłam odrobić zadanie, chociaż było dodatkowe i na pewno nikt inny go zrobił, oraz popisać trochę na portalu społecznościowym z dawną koleżanką. Czas leciał niemiłosiernie wolno i byłam niezmiernie ucieszona, gdy wreszcie wybiła godzina ósma, a słońce już prawie całkowicie schowało się za sklepieniem nieba i ziemi, wypijając czar niknącego tajemniczego dnia. Chwyciłam tablicę pod pachę, a drewniany wskaźnik z małym szkiełkiem w środku schowałam do kieszeni bluzy. Weszłam na balkon i chwyciłam się pergoli, po której wpinały się różnorakie rośliny, walczące o dostęp do słońca i ostrożnie zeszłam na dół. Przeszłam około stu pięćdziesięciu stóp, aż doszłam do rozległego drzewa, za którym usiadłam, aby tata nie zobaczył mnie z okna swojego pokoju.

           Położyłam planszę przed sobą i wzięłam głęboki wdech. Wyjęłam z kieszeni wskaźnik i położyłam go na niej, robiąc nim jedno pełne okrążenie.
    - Ja, zebrana tutaj, przywołuję cię Cole’u Parkerze. Jeżeli tu jesteś, przesuń wskaźnik na tak – powiedziałam cicho i wciągnęłam ze świstem powietrze. Wtedy jakby jakaś niewidzialna siła zaczęła powoli ciągnąć drewienko w stronę napisu potwierdzającego jego obecność przy mnie. Przymknęłam na chwilkę oczy. – Czy jesteś Colem Parkerem? – zapytałam. Otrzymałam odpowiedź negatywną. Powtórzyłam pytanie jeszcze dwa razy, dopiero za trzecim razem duch potwierdził moje pytanie, co oznaczało, że dobrze trafiłam.

          Zawsze, wywołując ducha i pytając go o jego tożsamość lub dobre czy złe zamiary, trzeba było powtórzyć to jeszcze dwa razy, dopiero za trzecim mówił prawdę. Nie rozumiałam tylko, dlaczego Cole próbował mnie okłamać, jakby nie chciał się ze mną porozumieć? Może po prostu chciał mnie chronić, ale równie dobrze nie miał zamiaru patrzeć na mnie i moje próby porozmawiania z nim. Najchętniej rzuciłabym tym wszystkim o drzewo, wróciła do domu i zapomniała o wszystkim, co nas kiedykolwiek łączyło. Ale ja nie mogłam, kochałam go i to było niemożliwe. Jeżeli była jakaś szansa, aby się z nim porozumieć, musiałam z tego skorzystać.

          Wzięłam głęboki wdech i chwyciłam wskaźnik, po czym zaraz przymknęłam oczy. Przyłożyłam go do twarzy tak, aby szkiełko było tuż przy moim oku. Służyło ono do tego, aby można było zobaczyć ducha. Kiedy tylko to zrobiłam, zaczęłam powoli rozchylać szerzej swoje oko, a kiedy było już całkiem otwarte, prawie krzyknęłam z zaskoczenia.  Po drugiej stronie tablicy ze skrzyżowanymi nogami siedział Cole. Był ubrany tak samo, jak ostatnio; miał na sobie czarną długą szatę, w ręce trzymał miecz, a zza pleców wystawały mu ogromne skrzydła. Tym razem zdjął kaptur, dzięki czemu mogłam dokładnie przypatrzeć się jego twarzy. Oliwkowa gładka cera, błękitne oczy i ten piękny uśmiech. Właśnie w takim Cole’u się zakochałam.

    - Dlaczego nie chcesz mi nic powiedzieć? Kto Cię zabił, co tam się wtedy stało? – zapytałam, odkładając drewienko. Zaczęło się szybko przesuwać, tworząc zdanie: „Wybacz, naprawdę nie mogę ci nic powiedzieć, zabronili mi”. – Kto, przecież możesz mi powiedzieć! – jęknęłam załamana swoją bezsilnością i niewiedzą. W odpowiedzi otrzymałam jedynie: „Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałabym ci wszystko wyjaśnić, ale nie mogę. I pamiętaj, Restitue mea senator".

    - Dlaczego cały czas mówisz szyframi? Dobrze wiesz, że nic z tego nie rozumiem, a to, że raz udało mi się to przez przypadek rozszyfrować nie znaczy, że uda się i tym razem. Nic nie zdarza się dwa razy tak samo – mruknęłam i czekałam na odpowiedź. Minęło już jakieś dwie minuty, a ja nadal nie otrzymałam odpowiedzi ze strony chłopaka. Wiedziałam, że tam jest, czułam jego obecność. Dopiero wtedy wskaźnik zaczął się powoli przesuwać i tworzyć zdanie: „Kocham Cię, pamiętaj o tym”.

          Szybko podniosłam przedmiot i spojrzałam przez szybkę, ale przede mną było jedynie dużo jezioro i jasno-zielona trawa. Wszystko to, co normalnie mógł zobaczyć człowiek. Odszedł, tak po prostu, bez pożegnania, ale mimo tego musiałam zakończyć wszystko bez względu na wszystko. Wypowiedziałam ostatnie słowa, podziękowałam i przesunęłam drewienko na napis „Do widzenia”, po czym wstałam, chwyciłam tablicę pod pachę i ruszyłam w stronę domu.

          Najbardziej mnie zaskoczyło, i jednocześnie uspokoiło, jego ostatnie zdanie: „Kocham Cię, pamiętaj o tym”. Cały czas powtarzałam je w głowie jak replay. W środku byłam szczęśliwa, ze nadal coś do mnie czuje, ale zaraz potem wszystko przecinała myśl, że może chciał mnie po prostu uspokoić. Nie miał zamiaru w takiej chwili sprawiać mi przykrości, skoro moje uczucia do niego były prawdziwe i szczere. Ale, mimo tego, wolałam myśleć, że naprawdę mnie kocha. Nadal tylko nie mogłam wyjaśnić tego pocałunku z Emmą. Skoro darzył mnie takim uczuciem jak miłość, to dlaczego tak mnie zranił?

           Moje rozmyślania przerwało trzaśnięcie gałęzi tuż przy końcu lasu, kilkadziesiąt stóp ode mnie.  Podskoczyłam ze strachu i popatrzyłam w tamtą stronę. Po tym, jak policja znalazła to w połowie zjedzone ciało, które wzięłam za manekin, zaczęłam myśleć, że teraz to samo może spotkać mnie. Jeśli było to dzikie zwierze, to nie miałam szans. Mój dom był o wiele za daleko, abym zdążyła do niego dobiec.

           Nagle zza krzewu wyskoczyło jakieś dziwne zwierze. Było bardzo podobne do wilka, ale biegło w moją stronę na dwóch łapach i było o wiele większe ode mnie. Powinnam uciekać i to jak najszybciej, ale sparaliżował mnie strach, za nic w świecie nie mogłam się ruszyć. W tamtym momencie do głowy przyszło mi tylko jedno zdanie:
    - Restitue mea senator



I jeszcze jedna sprawa!
Mam zamiar usunąć bloga o Michelle i jeszcze raz zacząć go pisać, trochę zmieniając fabułę. Bo mam taki pomysł, ale nie mogę wam go wyjawić. Dowiecie się w swoim czasie. Zmienię troszkę powód zaatakowania planety i wgl. ale na ogół będzie podobnie, może nawet ucieszy was taka zmiana rzeczy? Zobaczymy ;) Chcę tylko znać wasze zdanie xdd