Rozdział XXV Rada starszych

          Nie wiedziałam, co mam robić, byłam jak sparaliżowana. Nie mogłam nawet ruszyć ręką, jedynie dawałam radę mrugać oczami. Stwór był coraz bliżej, nie miałam już szansy gdziekolwiek uciec, bo i tak by mnie złapał i zabił. Zostało tylko stać i czekać na to, co przyniesie życie.

          Nagle zza jednego z drzew wyskoczył jakiś człowiek. Przemieszczał się nadzwyczajnie zwinnie i szybko. Podbiegł do istoty i skoczył na nią, przez co obydwoje wywrócili się na ziemię. Mężczyzna zaczął rozszarpywać zwierzę swoimi długimi szponami i ostrymi zębami. Kiedy już go zabił, odwrócił się w moją stronę ukazując twarz całą we krwi. Wstał na równe nogi i ruszył do mnie pędem. Byłam strasznie przestraszona tym, co zobaczyłam, więc odrzuciłam tablicę na bok i pobiegłam w stronę mojego domu.  Wiedziałam, że nie mam szans przed nim uciec, ale nie mogłam stać bezczynnie, tak, jak to było z tym potworem.

           Biegłam ile sił w nogach, ale one w końcu odmówiły posłuszeństwa i byłam coraz wolniejsza, w porównaniu do tego człowieka. Po chwili dogonił mnie i skoczył na mnie.  Zaczęłam krzyczeć, wyrywać się, ale on spokojnie chwycił moje ręce i szepnął mi do ucha: Kocham Cię.

           Otworzyłam powoli oczy i spojrzałam nad siebie. Osobą, która leżała na mnie był Cole. Jego błękitne oczy dokładnie mnie lustrowały, a jasno-brązowe włosy powiewały lekko na wietrze. Jednak ze wszystkiego najbardziej uspokoił mnie jego lekki szczery uśmiech.

          Kiedy zobaczył, że się uspokoiłam, puścił moje ręce i wstał, pomagając mi zrobić to samo. Otrzepał się z ziemi, a ja jak oniemiała wpatrywałam się w niego nie mogąc wymówić nawet słowa. Chłopak cały czas powtarzał moje imię i machał mi ręką przed oczami, ale ja nie reagowałam.  Jedynie stałam i beznamiętnie wpatrywałam się w niego, dopiero po jakiejś minucie uśmiechnęłam się.

    - Cole – szepnęłam cicho. Szatyn uśmiechnął się do mnie szeroko, na co w odpowiedzi rzuciłam się na niego, obdarzając masą pocałunków. Przytulałam go, całowałam po całej twarzy, po prostu robiłam wszystko, aby przekonać się, że to nie sen.

    - Jezu, jak ja się bałam, że już Cię więcej nie zobaczę – szepnęłam i chwyciłam twarz chłopaka w dłonie, a po moich policzkach spłynęło kilka łez. Chłopak wytarł je wierzchem dłoni i przytulił mnie do siebie tak mocno, jakbym miała mu uciec. – Co się z tobą przez ten cały czas działo? Dlaczego się nie pojawiałeś?

     - To długa historia, a nie mamy wiele czasu, zaledwie pół godziny. Potem rada starszych zabierze mnie z powrotem i nie pozwolą więcej wrócić na Ziemię, jak Rash’owi – mruknął.

    - Jak to, znasz go? – zdziwiłam się. – Zaczekaj, pójdę do planszę i pójdziemy do mnie do pokoju i wszystko mi wyjaśnisz, dobrze? – zapytałam, a chłopak kiwnął głową. Podbiegłam w stronę tablicy, chwyciłam ją i ruszyliśmy w stronę mojego domu.  Jak najciszej wspięliśmy się po drewnianej pergoli i znaleźliśmy się w moim pokoju. Sprawdziłam czy drzwi są zamknięte na klucz, po czym usiedliśmy na łóżku i oparłam się o ramię chłopaka czekając, aż wreszcie wyjaśni mi wszystko.

    - A więc? – mruknęłam i popatrzyłam na niego wyczekująco. – Opowiesz mi wszystko od początku, włączając to zaklęcie, które mi dzisiaj powiedziałeś? A może raczej napisałeś?

    - Wszystko zaczęło się tuż po wypadku twoim i Lindsay. Kiedy wróciłem do domu i myłem zęby przed lustrem, zobaczyłem w odbiciu, że stoi na mną jakiś facet. Przedstawił się, jako jakiś wysłannik rady starszych. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, o co chodzi, ale zaraz wyjaśnił mi wszystko. Okazało się, że należę do jednej z grup istot nadprzyrodzonych, mianowicie łowców. Ich zadaniem jest ochrona ludzi czy innych ważnych postaci. Mi przydzielił ciebie mówiąc, że jesteś Cailie, pogromczynią duchów. W tamtym momencie uznałem, że to zwykły sen, ale kiedy zobaczyłem cię wtedy, w tym w lesie z duchem…To było tego samego dnia, co pogrzeb Li. Nie było powodów, dla których miałbym nie uwierzyć, wszystko zaczynało składać się w logiczną całość. Starałem się być jak najbliżej ciebie, aby mieć Cię na oku, ale po pewnym czasie najnormalniej w świecie zakochałem się. Nie wiedziałem jednak, że łowcy i Cailie nie może nic łączyć, bo inaczej mogę zostać uwięziony w zaświatach. Wtedy jednak było już za późno, dali mi jeden dzień, abym mógł pożegnać się w tobą, ale nie mogłem wspominać nic o tym, że jestem Łowcą, nadzorowali wszystkie moje rozmowy z Tobą. Postanowili, że upozorują moje zabójstwo, a ja nie chciałem, abyś za mną płakała. Pragnąłem, żebyś zaczęła życie od nowa, dlatego całowałem się wtedy z Emmą, chciałem, żebyś mnie znienawidziła, ale to nic nie dało. Byliśmy połączeni więzią, czułem dokładnie to samo, co ty. Ten ból, kiedy zobaczyłaś to ciało i byłaś pewna, że to ja rozsadzał mnie od środka. Czuję dokładnie to samo, co ty, odczuwam emocje wraz z tobą, jednak trzy razy mocniej. Kiedy strzeliłaś sobie w głowę myślałem, że umrę tam razem z Tobą, ale musiałem być silny, żebyś mogła żyć.

    - Chcesz powiedzieć, że to ty cofnąłeś wtedy czas? – zapytałam, a chłopka kiwnął głową na znak potwierdzenia mojego pytania.

    - Tak, Rash udawał, że to on, nie mogłaś dowiedzieć się prawdy. On zniknął nie dlatego, że naszła go taka ochota, jego także uwięzili, aby nie mógł się z Tobą kontaktować. Wiedzieli, że zaraz wszystko by ci wszystko wygadał, ale teraz ja mogę ci spokojnie wszystko wyjawić. Wiedzą, że tu jestem, ale nie mają pojęcia o czym rozmawiamy.

    - A tak właściwie to jak się tutaj znalazłeś? Przez to zaklęcie?

    - Oczywiście, to za jego sprawą tu jestem. Kiedy Cailie jest w niebezpieczeństwie może wezwać łowcę właśnie tym zaklęciem, nawet jeśli jest uwięziony w zaświatach. Można go używać, jeśli naprawdę jest się w tarapatach. Jednak nie jest tak kolorowo, bo za jakieś dwadzieścia minut zniknę, znowu. W takim wypadku wszystko jest jedynie chwilowe.

    - A czy jest jakiś sposób, abyś wrócił? – zapytałam z nutką nadziei w głosie. Chłopak wzruszył ramionami w geście niewiedzy, po czym uśmiechnął się smutno. Westchnęłam, wstałam i wróciłam na łóżko w Księgą. Zaczęłam wraz z Cole’m szukać rozwiązania całej sytuacji, udało się to dopiero po kilku długich minutach.

    - Jest! – krzyknęłam uradowana. – Teoretycznie nie ma sposobów, dzięki którym uwięziony łowca powróci na Ziemię. Jedynym i nie zawsze udającym się sposobem jest porozmawianiem z Wielką Radą Starszych, która nadzoruje wszystkie rzeczy z tym związane. Rada składa się z dziesięciu mężczyzn i dziesięciu kobiet. Należy przekonać Starszych, że łowca jest nam potrzebny. Jeśli ponad połowa osób stanie po naszej stronie, łowca może powrócić na Ziemię i żyć normalnie. Wszystko toczy się tak, jakby zniknięcie postaci nigdy nie miało miejsca.  Jednak rozmowa z Radą musi trwać wtedy, kiedy Łowca jeszcze znajduje się na Ziemi  – powiedziałam, wpatrując się w tekst. – Wiesz, co zrobić, żeby się tam dostać? – zapytałam i od razu odwróciłam wzrok na szatyna.

    - Jest tylko jeden sposób: trzeba się zabić  - wywnioskował.

            Jeśli chciałam odzyskać Cole’a musiałam, po raz trzeci zresztą, trafić do zaświatów, ale mogłam też już stamtąd nie wrócić. Ostatnio, kiedy tam byłam, ostrzegano mnie, że to moja ostatnia szansa. Chociaż z drugiej strony życie bez chłopaka, bez jego uśmiechów kierowanych w moją stronę, bez tych pięknych oczu nie miało sensu. Jeżeli był jakikolwiek sposób, aby szatyn mógł wrócić, musiałam w tego skorzystać.

             Odwróciłam głowę w stronę chłopaka i spojrzałam na niego figlarnym spojrzeniem. On zmarszczył brwi w geście zdziwienia, ale zaraz zrozumiał. Zaczęłam zasypywać go masą pocałunków, ale to była jedynie przykrywka. Skoro miałam jeszcze niecałe dwadzieścia minut, aby go odzyskać, musiałam z tego skorzystać. W czasie, kiedy chłopak był zajęty moimi ustami, wyjęłam spod łóżka sznur i zaczęłam ostrożnie przywiązywać prawą rękę chłopaka do łóżka. Wiedziałam, że nie pozwoliłby mi na zabicie się, więc musiałam korzystać z właśnie takich środków. Nie miałam dużo czasu i nie chciałam aby patrzył na moje, jakby to nie powiedzieć, samobójstwo, ale musiałam to zrobić. Choćby dla siebie, a by lepiej się poczuć. Byłam strasznie egoistyczna, bo nie myślałam o rodzinie. Jeżeli stałoby mi się coś, tata pewnie by sobie tego nie wybaczył uważając, że to jego wina, a pani Madeleine obwiniała się, że mnie nie dopilnowała.

          W końcu oderwałam się od chłopaka. Ten chciał ruszyć ręką, ale wiązadło wokół jego nadgarstka nie pozwoliło mu na to. Popatrzył na mnie pytająco.

    - Wybacz, muszę to zrobić. Chcę żebyś żył, bo na myśl, że już nigdy nie będzie tak jak dawniej nie mam ochoty żyć. Muszę coś zrobić, cokolwiek.

    - Naomi, nie waż się! Wiesz jak bardzo egoistycznie się w tej chwili zachowujesz? Myślisz tylko o sobie, o tym jak będzie wyglądać Twoje życie, ale o mnie nawet nie wspomnisz. Najważniejsze, żebyś ty była szczęśliwa, a ja to tylko dodatek.

    - Jak możesz tak mówić – syknęłam. – W moim słowniku nie ma słowa „ja” czy „ty”. Jest jedynie słowo „my”, nasza dwójka, choć niedługo będzie i dziecko – mruknęłam, a ostatnie słowa specjalnie ściszyłam, ale mimo tego Cole i tak je usłyszał. Chłopak zrobił duże i oczy i próbował coś powiedzieć, ale za każdym razem zacinał się, nie wiedząc jak zacząć temat. Kiedy już zebrał się w sobie i wydusił pierwsze słowo, przerwałam mu. – Chcesz, żeby mały wychowywał się bez ojca, tak? Najlepiej wszystkie obowiązki zrzucić na mnie a samemu umyć ręce, spokojnie sobie żyjąc po drugiej stronie lustra? I co miałabym powiedzieć, że tatuś miał mamusię gdzieś i wolał nie mieszać się w jego wychowanie?

    - Nic nie mówiłaś….

    - Teraz Ci mówię ty chudy ciulu, a ty mimo tego nie doceniasz mojego poświęcenia! Przecież nie robię tego dla zabawy tylko z poczucia obowiązku. Nie dla siebie, tylko dla dziecka, teraz ono jest dla mnie najważniejsze i choćbyś sprzeciwiał się nie wiadomo jak, ja zrobię dla niego wszystko, choćby za cenę życia. Teraz ono jest najważniejsze.

            Szatyn spojrzał na mnie smutnym wzrokiem i spuścił głowę. Siedział tak chwilę, póki nie zaśmiał się cicho i nie powtórzył: Teraz to ono jest najważniejsze.

          Wyjęłam z szuflady rewolwer i przyłożyłam go do głowy. Na początku myślałam o jednym pchnięciu w brzuch, ale kiedy przypomniałam sobie o ciąży od razu zmieniłam zdanie.

          Nie kłamałam z tym, że pierwszy tydzień noszę w swoim brzuchu dziecko. Wszystko stało się ostatniego piątku, kiedy to nocowałam u szatyna. Byłam pijana, ale wspomnienia powracają, doskonale wiadomo co się wtedy działo. Nie robiłam testu ciążowego, ale Cailie może przewidzieć przyszłość, doskonale wiedziałam, że mam rację. Czułam to małe ziarenko rozwijające się w moim brzuchu. Każda choćby mała zmiana w kształcie jego maleńkiego ciałka była dla mnie tak radosna, jak kość dla psa. Uczucie, że to małe stworzonko pomalutku się rozwija, że ze zwykłej kuleczki już za kilka miesięcy urośnie duży zdrowy bobasek była nie do opisania.

    - Noami – zaczął chłopak. – Ty nie możesz tego zrobić. Jesteś Cailie i zostawienie Ziemi bez opieki choćby na krótki czas jest naprawdę niebezpieczne. Nie kilka minut, ale i kilka sekund wystarczy demonom, aby dostać się na nasz świat. Póki żyjesz, nie mogą się dostać do naszego świata, jedynie tym silnym się to udaje, ale kiedy umierasz bez problemu dostają się tutaj. One żyją w innym świecie, jednak cienka błona nie pozwala im przedostać się na ten świat. Już nie możesz myśleć o samym dziecku, ale i o całym świecie.

    - Kilka minut nie zrobi różnicy. Po za tym co ty się możesz na tym znać! Jesteś jedynie łowcą, a nie duchem czy ich pogromcą. To, że jesteś moim strażnikiem, od siedmiu boleści, nie znaczy, że cokolwiek wiesz.

    - Musisz mi to teraz wypominać! – krzyknął. – Myślisz, że ja chciałem tak po prostu, bez pożegnania, zniknąć? Nie pytano mnie o zdanie, równie dobrze mogli mnie zabić, a tobie dać nowego strażnika. Łowców na świecie jest dużo, jeden w tą czy w tą nie zrobi im różnicy. Chcą tylko, żebyś ty była bezpieczna i z całych sił broniła planety.

    - Nie będę teraz myśleć o ich widzimisie! Wymyślili sobie ciule, że Cailie i Łowca nie mogą być razem! To niech teraz zabiją jeszcze dziecko, przecież ono będzie tylko przeszkadzać! A skoro tacy mądrzy są to niech sami ruszą te zasiedziane dupy i tu przyjdą! Myślą, że to tak łatwo jest jednej osobie trzymać na barkach los wszystkich ludzi? Do tego jeszcze najbliższa mi osoba po prostu znika! No jak ja mam się, do jasnej cholery, czuć? Zabierają mi wszystkich, a jak pozbędą się nawet dziecka, to nigdy im tego nie wybaczę. Choćby nie wiadomo co się stało, otworzę portal i demony dostaną się do naszego świata. Niech nie myślą, że skoro wszystkie inne Cailie były posłuszne, to ja też taka będę. Buntowałam się, buntuję i nadal będę się buntować, jeśli nie dostanę tego, czego chcę, a już na pewno jak odbiorą mi najważniejsze dla mnie osoby. Straciłam już mamę, brata i nawet córkę. Nie chcę, żeby ten scenariusz powtórzył się w moim życiu po raz drugi. Nie poddam się, choćbym miała za to zapłacić nawet cenę życia! – warknęłam, po czym wzięłam głęboki wdech. Zamknęłam oczy, nacisnęłam spust, strzeliłam….

Dzięki, ze choć kilka osób wierzyło, że Cole jednak żyje xDD Znaczy na razie...Nie powiem, co planuję później, mam nadzieję, że koniec bloga będzie dla was zaskakujący xDD

Ten rozdział też pogmatwany, nie podoba mi się, ale takie emocje we mnie buzowały, jakbym to ja była Naomi xDD Do tego jak pisałam o dziecku to czułam się jakbym była  w ciąży xDDD Nawet weszłam na jakąś stronę dziecko.pl a tu moja mama wchodzi xdd No i jak miałam jej to wytłumaczyć? ;)) No dobra, tyle, czekam na kom :)